فقط خودت می‌دونی چی می‌گم و خودم

یه دستی به «خرمن سوخته» از تیزآبِ زمانه! کشیدم و گفتم: اگه همین چارتا خوشه‌ی تُنُک رو هم باد ببره چی؟

گفتم: هیچی. می‌رم پیشِ خدا!

خدا گفت: حالا هیچی نموندناتو! نذرِ ما می‌کنی؟

گفتم: آره دیگه. آخه نه اینکه تو شکسته و سوخته و درب و داغونی می‌خری

گفت: فقط درب و داغون؟

گفتم: نه. خوشگلیا و اساسی‌ها رو هم می‌خری که اونا رو همه خریدارند. ولی مسأله اینجاست که جز تو کسی درب و داغون بِخر نی.

خدا که خندید، من آروم شدم و دیگه خرمنِ سوخته از تیزآبِ زمانه، خارِ تو چشمم نبود.

نوشتم تا یادم بمونه: با اشکِ روضه‌ی ارباب آبش می‌دم به نیت شفا و رویش دوباره